Od lat 30 ubiegłego wieku amanci i amantki kina stawały się coraz starsze i starsze. Już w latach 60 typowy amant grający rolę młodego kochasia był często po sześćdziesiątce, a amantka przed pięćdziesiątką nie mogła marzyć o tej roli. Filmy te miały jednak bardzo wypracowany scenariusz i nawet gdy historia była banalna, to prowadzenie całej intrygi filmowej było bardzo profesjonalne.
Obecnie dobiliśmy do takiego brzegu czasów, gdzie już nikogo nie wzrusza koronkowy scenariusz, dobrani aktorzy oraz fabularna konsekwencja. W scenariuszu wystarczą dwie linijki na A4, dialogi już nikogo nie obchodzą, wystarczy jakiś tam bezsensowny bełkot, a amantkę gra stara "baba" około sześćdziesiątki z zastraszającymi efektami operacji plastycznych. Dziękujmy Bogu, że o tę rolę nie starała się matka Sylwka Stalone. Sorki, nie chcę tu obrażać starszych Pań. Nawet i jeszcze starszym wieku jest szansa na miłość, ale Sandra nie gra w tym filmie starszej pani tylko kobietę ok. 35 lat.
Motyw rozwalającej się świątyni, gdzieś w podziemnych grotach po jakimś tam odkryciu jest już tak banalny, że po prostu rzygać się chce, widząc to kolejny raz. Dziesiątki bzdurnych, idiotycznych scen jak wędrówka w butach z obcasami w dżungli, jazda motorami wzdłuż i wszerz w dżungli.... itd. itd. Można by tu dziesiątkami podawać przykłady na głupotę tego filmu, ale niestety to boli....