Tak się składa, że moje wspomnienia z dzieciństwa są podobne do historii głównego bohatera "Drzewa życia" i potrafię się wczuć w emocje, które nim targały, a mimo wszystko film mi się nie podobał. Coś tu zawiodło, mam wrażenie, że meafora i alegoryczny przekaz został to zastąpiony pop prostu mętnością przekazu, która mgłą, niczym DDT rozpylane na dzieci w jednej ze scen filmu, spowija fakt, że ten film nie oferuje niczego odkrywczego. Prawdy w nim przekazywane są trywialne, są jak modlitwa babuni, która przez całe swoje długie życie nie zdołała wyjść w swoim postrzeganiu istoty życia poza ramy narzucane przez hierarchiczne systemy religijne. Przekaz filmu jest po prostu słaby, a film nudny, daję piątkę, bo jednak nie wszystko zostało w tym filmie zmarnowane. W sumie nawet fakt, że zdecydowałem się na ten wpis, świadczy o tym, że film zostawił jakiś ślad w mojej świadomości, jednak czytając opinie widzów spodziewałem się jednak bardziej doniosłego dzieła. Po bliższym prześledzeniu komentarzy, wyłania się z nich obraz zachwyconych, ale chyba bardziej sobą niż filmem "oj, jakim ja jestem koneserem, nie to co plebs z popkornem, daję 10 za to arcydzieło". Przepraszam, ale nie dołączam do tego klubu, może innym raze, przy jakimś lepszym filmie.